9 مارس 2022- این مطالعه که خلاصه ی آن را در مقاله ی حاضر پوشش داده ایم، به صورت پیش چاپ در سرور Research Square منتشر شده است و هنوز مورد بازبینی داوران علمی قرار نگرفته است.

برداشتهای کلیدی

·        در یک مطالعه گذشته نگر، مقطعی، تقریباً نیمی از 1863 بیمار چینی مبتلا به دیابت نوع 2 که انسولین دریافت می کردند، سطوح بالینی معنی داری از آنتی بادی های ضد انسولین را تولید می کردند و این وضعیت با پیامدهای بدتری مرتبط بود.

·        در افراد مسن غیرسیگاری با سطوح بالاتر کلسترول لیپوپروتئین با چگالی پایین(LDL)، به ویژه خطر ایجاد آنتی بادی هایی علیه انسولین بیشتر بود.

·        سطوح گلوکز پلاسما ناشتا و مقاومت به انسولین در بیمارانی که از نظر آنتی بادی انسولین مثبت بودند (بیش از 5%) در مقایسه با بیمارانی که آنتی بادی علیه انسولین در بدن آنها وجود نداشت، به طور قابل توجهی بالاتر بود.

·        این مطالعه برای اولین بار در چنین جمعیت بزرگی تایید کرد که افراد تحت درمان با انسولین گلارژین آنتی بادی کمتری علیه انسولین نسبت به سایر رژیم های انسولین تولید می کند.

·        درمان با مهارکننده‌های دی‌پپتیدیل پپتیداز-4(DPP-4)، متفورمین، و داروهای تحریک کننده ی ترشح‌ انسولین، هر کدام با تعداد کمتری از بیماران که سطوح مثبت آنتی‌بادی‌های انسولین را داشتند، مرتبط بود.

اهمیت موضوع

·        بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که انسولین مصرف می‌کنند، معمولاً آنتی‌بادی‌هایی علیه انسولین می سازند که تمایل دارند به روش‌های غیرقابل پیش‌بینی به انسولین متصل و/یا انسولین را آزاد کنند که می‌تواند کنترل قند خون را مختل کند، و سطوح بالاتر آنتی‌بادی‌های انسولین با افزایش خطر هیپوگلایسمی، عوارض دیابت و مرگ و میر زودتر مرتبط است.

·        نتایج تایید کرد که انسولین گلارژین آنتی بادی های انسولین کمتری را نسبت به سایر رژیم های انسولین القا می کند و این مطالعه آن را برای اولین بار در یک جمعیت بزرگ نشان داد.

·        این یافته ها نشان می دهد که همه بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که تحت درمان با انسولین هستند باید آزمایشی برای تعیین مثبت بودن آنتی بادی های انسولین انجام دهند، به ویژه بیماران مسن و غیرسیگاری که دارای اختلال متابولیک لیپیدها نیز هستند.

·        پزشکان باید درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را که به انسولین نیاز دارند، با گلارژین انجام دهند و مهارکننده های DPP-4، متفورمین، یا ترشح کننده های انسولین را برای این بیماران تجویز کنند تا خطر تولید آنتی بادی های انسولین را به حداقل برسانند.

طراحی مطالعه

·        محققان به صورت گذشته نگر داده های مربوط به 2496 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 را که برای درمان با انسولین در یکی از مراکز درمانی در چین در طی سال‌های 2017 و 2018 بستری شده بودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.

·        بیماران یکی از 9 نوع انسولین را مصرف می کردند و چندین بیمار نیز تحت درمان پایدار با یک یا چند داروی ضد دیابت خوراکی بودند.

·        برای بیماران یک آزمایش آنتی بادی انسولین انجام شد که در آن از ید رادیواکتیو استفاده گردید و چنانچه درصد پیوند به کل ید 125 در سرم افراد بیش از 5 درصد بود، آنتی بادی مثبت تلقی می شدند.

نتایج کلیدی

·        تست آنتی بادی علیه انسولین در نزدیک به نیمی از بیماران (48درصد) مثبت بود.

·        گلارژین رایج ترین نوع انسولین بود که توسط 29 درصد از بیماران استفاده می شد.

·        شیوع تست آنتی بادی مثبت انسولین در بیمارانی که از گلارژین استفاده می کردند، کمترین بود (32%) و در بیمارانی که از انسولین انسانی استفاده می کردند، بیشترین بود(70 درصد،< .001P) و در بین بیمارانی که از سایر انواع انسولین(دتمیر، دتمیر به علاوه آسپارت، انسولین آسپارت، انسولین انسانی پیش مخلوط، لیسپرو پیش مخلوط یا آسپارت پیش مخلوط)، استفاده می کردند، بین 52 تا 60 درصد بود.

·        بیمارانی که تست آنتی ژن انسولین آنها مثبت بود در مقایسه با سایر بیماران، مسن‌تر بودند، طول مدت ابتلای آنها به دیابت طولانی‌تر بود و کلسترول تام، کلسترول LDL، قند خون ناشتا، انسولین، و سطوح آنتی‌بادی علیه گلوتامات دکربوکسیلاز و نرخ سرطان در آنها بالاتر بود و سطوح آلانین ترانسفراز و تری گلیسیرید و نرخ کشیدن سیگار در آنها پایین تر بود.

·        پس از تعدیل متغیرهای متعدد، گلارژین به طور قابل توجهی با کمترین سطح آنتی بادی انسولین (7درصد) و انسولین آسپارت به طور قابل توجهی با بالاترین سطح آنتی بادی انسولین (18درصد) مرتبط است.

·        سطح آنتی بادی انسولین در بیمارانی که از سولفونیل اوره ها/گلینیدها، متفورمین یا مهارکننده های DPP-4 استفاده می کردند، نسبت به بیمارانی که از سایر کلاسهای داروهای خوراکی ضد دیابت استفاده می کردند، به طور قابل توجهی کمتر بود.

محدودیت ها

·        این یک مطالعه مقطعی بود و بنابراین نمی توان تعیین کرد که آیا داروهای کاهنده قند خون باعث تغییر در سطوح آنتی بادی انسولین می شوند یا خیر. عوامل دیگری مانند مدت زمان مصرف انسولین، سن و سطح چربی خون ممکن است بر تجویز دارو و سطح آنتی بادی انسولین تأثیر بگذارد.

·        این مطالعه بر بیماران بستری در بیمارستانها متمرکز بود که عمدتاً کنترل قند خون ضعیفی داشتند. همبستگی بین سطوح آنتی بادی انسولین و درمان با داروهای مختلف کاهنده گلوکز در بیماران تحت درمان با انسولین با کنترل گلایسمی خوب، نیاز به مطالعه ی بیشتری دارد.

·        تعداد کمی از بیماران یک مهارکننده کوترانسپورتر 2 سدیم-گلوکز دریافت می کردند، بنابراین تأثیر عوامل این کلاس دارویی بر آنتی بادی های انسولین نیاز به مطالعه ی بیشتری دارد.

منبع:

https://www.medscape.com/viewarticle/969950?src=#vp_2